Jedno z istotniejszych pojęć z zakresu permakultury to gildia.

Słowo to najczęściej znane jest miłośnikom historii lub gier RPG. W średniowieczu gildie(inaczej cechy) były to stowarzyszenia ludzi wykonujących daną profesję. Istniały np gildie kupieckie, rzemieślnicze itp. Zadaniem gildii było dbanie o interesy jej członków. I tak np cech piekarzy dbał by w mieście nie uprawiało tego fachu zbyt wielu ludzi, gdyż obniżyłoby to ceny na chleb, co byłoby niekorzystne dla członków cechu (gildii). Gildie kupieckie natomiast z opłat członkowskich dbały o bezpieczeństwo na traktach i drogach.

Powodem dla którego piszę o tym zjawisku jest to, iż osoba wykorzystująca permakulturę w procesie projektowania, może również wykorzystać zjawisko gildii, tzn różnych roślin wspierających się nawzajem.

W jednym z wcześniejszych postów została wspomniana gildia zwana przez Indian „trzy siostry”. Jest to jedna z prostszych połączeń. Przypomnę, kukurydza służy za tyczkę dla fasoli, fasola wiąże azot z powietrza i dostarcza go kukurydzy oraz kabaczkowi, a kabaczek swymi płożącymi się liśćmi zacienia glebę chroniąc ją przed nadmiernym wyparowaniem wody z gleby oraz „chwastami”.

Nieco bardziej skomplikowaną gildią jest gildia w oparciu o jabłoń.
Centralnym punktem tej gildii jest jak nietrudno się domyślić jabłoń. Pod jabłonią można posadzić np. czosnek, żonkile, czy inne rośliny bulwiaste. Ich zadaniem jest uniemożliwienie wzrostu traw. Oprócz tych roślin warto zasadzić rośliny pożyteczne dla owadów(dostarczają nektaru i pyłku) jak np koper, melisa, mięta.
Krwawnik, cykoria, żywokost lekarski wydobędą z głębi gleby potrzebne mikro i makro elementy. W wolnych miejscach można posiać koniczynę- zajmie się wiązaniem azotu z powietrza do gleby.
Gdybyśmy chcieli, by ten system był jeszcze bardziej produktywny możemy posadzić pod pniem pnącze typu mrozoodporne kiwi (Actinidia Arguta).

Podsumowując mamy system, który zapewnia nam pożywienie, jest odporny na szkodniki, przyjazny dla środowiska oraz nie wymaga dużych nakładów pracy czy pieniędzy po przyjęciu. Czegóż więcej moglibyśmy chcieć?